Dous invernos sen escoitar caer as gotas o
outro lado da xanela
Dous anos xa sen saber como brilla o sol tombado
na area
As ás partidas xa non deixan despegar do meu
niño
E as pernas xa non queren seguir ningún rastro
de camiño
Xa non quero pintar arcos da vella no ceo
nin debuxar sorrisos na cara de ninguén
Non volverei florecer por moita primavera que
veña
ata que a miña alma se una ca miña terra
