moreas de xente pasando o teu carón,
pero non sabes se lle late o corazón
…
tampouco esperas ningunha resposta.
Algún levanta a mirada do chan
case se cruzan as miradas,
pero miramos cara outro lado
como se os ollos queimasen.
Todos vestidos cos seus traxes negros
xa non saben o que é un sorriso,
caras longas e cabezas agachadas,
non saben nin o que os fai andar.
Escoita!! un rapaz xogando,
Mírao!! aínda sabe sorrir,
Escoita!! as súas carcaxadas,
Mírao!! bríllalle a mirada.
Aínda hai mundo,
aínda quero vivir.
Aínda hai motivos…
polos que vivir,
polos que soñar.
No hay comentarios:
Publicar un comentario