derrúbanse fortalezas,
derrúbanse futuros,
derrúbase o meigallo dos teus ollos,
derrúbase o sorriso co que soñei,
pero hoxe levantarémonos
para amosar que o amor
non se pode derrubar.
Pechado entre catro paredes
sen ningunha forma de fuxir,
berrar non sirve de nada
porque ninguén me vai a sentir.
Caste de cores
de soños e ilusión,
vermellas ou violáceas
amarelas ou douradas
Castes de aromas
de recordos e imaxinación,
florais ou frutais
especiados ou terrosos.
Castes de sabres
de momentos e emocións
ácidos ou amargos
doces ou agros.
Castes de traballo
De esforzo e sacrificio
Castes de alegría
de vivezas e armonía
Pero o fin é o cabo
castes, castes, castes…
O silencio
xa non é tranquilidade,
o silencio
non me deixa durmir,
o silencio
perségueme a todas partes,
o silencio
fúmame a mente,
o silencio
rebéntame os nervios,
o silencio
é o meu inferno,
o silencio
que me vai matar,
o silencio
é un grito na miña seseira.
Cando o verde
convertese en branco,
como o pasto
cas xeadas.
Cando o azul
convertese en escuridade,
como cada noite
de primavera.
Cando o celeste
convertese en amarelo,
como outra tarde
de verán.
Cando o verde
convertese en laranxa,
como as arbores
cada outono.
Como unha luz
que brilla no horizonte,
cando eu sinto
que ti estas aí.
Este mes tengo la suerte de volver a publicar en Digital Photo Magazine, y esta es una de las dos fotos mías que allí podéis ver. La ilusión de poder publicar en una revista tan importante y de tirada internacional no es mayor que la primera vez, pero desde luego no es menos, ya que es algo que hace un par de años ni podría imaginar que fuera a ocurrir. Hoy no os cuento nada más, solo espero que os guste y poder dar a conocer a la gente un cachito de nuestra tierra.
Un raio de luz
colase entre as nubes
unha bolboreta voa
sobre un manto de flores.
Dende a maña
nace cunha ilusión
abre os ollos
ilumina o corazón.
Unha vida longa
ou unha vida curta
que espremer
e que vivir.
Todas as noites soña
cun mundo mellor
sen poder durmir
por tanto tremor.
Súa curta vida
chegara o seu fin,
un día sen máis
apagarase o candil.
Esperta bolboreta
voa sobre o teu mundo
un mundo de cor
o teu soño de mundo.